حجّرا واگذاشت تا کعبه ای دیگر بنا سازد؛ همان که دعای عرفه اش را بین راه می خواند.ابراهیمِ کربلا، مُحرِمِ حجّی دیگرگونه است؛ حجّی که از حلقوم اسماعیلش زمزمِ خونمی جوشد و سعی صفا و مروه اش، هنگامه های خیمه تا میدان است. عاشورا، عید قرباناوست. عرفه ی او، ناله هایی است که به شوق شهادت، به آسمان پر می کشد. تلبیه، هلمن ناصرٍ ینصرنی» است؛ فریادی برای نجات بشریت از چاه بت ها و بتگرها.
عرفه،پنجره ای است باز شده به عاشورا که نسیم دل انگیز عشق و ایثار و شهادت در آن میورزد. عرفه، فرودگاهِ کلُّ یومٍ عاشورا» است. عرفه، آفتابْ خانه ی هیهات منالذّله» است. عرفه، یک خیمه مانده به قتیل العبرات» است. عرفه، حسینیّه یثاراللّه » است. عرفه، ندبه گاهِ السلام علی الشَّیْبِ الخضیب» است. عرفه، الرحیلالرحیلِ» کاروان عاشقان است. عرفه، پیوندِ حجّ و عاشورا و ظهور است. عرفه، پایگاهابراهیم، مناجات خانه ی محمد صلی الله علیه و آله وسلم ، مقتلِ حسین علیه السلام وتجلی گاهِ مهدی(عج) است. عرفه، باورگاهِ ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة»است. عرفه، خیمه گاه است، علقمه است، قتلگاه است و . عرفه، نام دیگر کربلاست!
گامبه گام با دعای عرفه، به زیارت حسین علیه السلام می رویم و شرحه شرحه درد فراق رااز سینه به لب خواهیم آورد. دل هامان لبیک زده ی آن ملکوتی است که تنها به قتلگاهرفت و نغمه ی الهی رضا برضاک» برآورد. دل هامان، عطش زده ی آن فراتی است که تشنه،پا در رکاب کرد و به پیکاری دیگرگونه پرداخت. دل هامان، خون گریه کرده ی غروبی استکه نیزه ها و شمشیرها، مردی از تبار آفتاب را در آغوش گرفته بودند . و دل هامان،بی قرار دعای عرفه است که پایانی سرخ داشت!
جوادمحمد زمانی
درباره این سایت